Gestuwd door de pandemie en klemgezet door de financiële middelen is de jeugdhulp inmiddels het grootste hoofdpijndossier voor alle gemeenten en daarmee dus ook voor veel inwoners. Onze jeugd heeft steeds meer en vaker hulp nodig en wij als gemeenten zijn degenen die dit moet regelen. En dat gaat niet goed. Er is een tekort van bijna 2 miljard, het aantal jongeren met een hulpvraag stijgt en het verzuim bij de professionals neemt toe. En daarbovenop leidt 1 op de 3 jeugdzorgaanbieders verlies. Er is maar 1 lichtpuntje: onderling moeten we vanaf 2022 betere afspraken maken dankzij het nieuwe woonplaatsbeginsel.
Oplossingsrichtingen
Uit het onderzoek van GemeentenNL uit 2019 onder alle leden bleek al dat 30% digitalisering van de jeugdhulp de allerhoogste prioriteit wil geven. Door processen en aanvragen slimmer in te richten is de verwachting dat er veel efficiencyvoordeel te behalen valt. Dit wordt direct gevolgd door het beter willen ondersteunen van kwetsbare groepen (26%). Opvallend is dat een minderheid van 45% daarbij een rol ziet weggelegd voor de inwoners die het betreft. Dat is vooral zo opvallend omdat het beleidsterrein dus wordt overgelaten aan de professionals die vooral in meer en slimmere processen denken. Is dat wel zo verstandig?
Een andere richting kan zijn om de problematiek samen met in plaats van voor de inwoners aan te pakken. Uit het laatste onderzoek van GemeentenNL blijkt dat 72% samenwerken de belangrijkste vaardigheid vindt van toekomstige ambtenaren. We vertalen dat nu in: samenwerken met andere gemeenten of met zorgaanbieders. Maar waarom niet vaker de bureaustoel verlaten, de straat op en de samenwerking zoeken met de hulpbehoevenden zelf? Het is maar een gedachte…